شناسایی موانع توسعه مدیریتی فوتبال زنان در ایران

هدف: این تحقیق با هدف بررسی موانع مدیریتی توسعه فوتبال قهرمانی زنان در ایران انجام شده است. روش‌شناسی: روش تحقیق از نوع توصیفی پیمایشی است و به صورت میدانی انجام شد. ابزار اندازه­گیری تحقیق، پرسشنامه 9 عاملی توسعه ورزش قهرمانی دی­بوسچر (2006) بود، که با مصاحبه و مبانی تحقیق توسعه پیدا کرد. جامعه آماری در بخش مصاحبه، مربیان تیم ملی فوتبال بانوان ایران در رده های مختلف سنی، بازیکنان ملی و داوران خبره زن بودند که به صورت هدفمند انتخاب شدند و تا رسیدن به حد اشباء، مصاحبه انجام گرفت. در بخش کمی نیز جامعه آماری شامل مربیان (22 نفر)، سرپرستان (22 نفر) و داوران (22 نفر) و بازیکنان لیگ برتر فوتبال بانوان (150 نفر) می­باشند. روش نمونه‌گیری در بخش داوران، سرپرستان و مربیان به صورت تمام شمار و برابر با جامعه آماری و در بخش بازیکنان از نوع هدفمند بوده است که بر اساس جدول مورگان، نمونه آماری انتخاب گردید. در مجموع 152 نفر به عنوان نمونه آماری این تحقیق انتخاب شدند. در نهایت اطلاعات با استفاده از نرم افزار  SPSS22 و بهره­گیری از آزمونهای آماری کلموگراف-اسمیرنف، فریدمن و تحلیل عاملی با نرم­افزار AMOS 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که از بین نه مولفة سطوح مدیریتی، بعد اماکن و تسهیلات ورزشی با بار عاملی 895/0، بیشترین و بعد حمایت مالی با بار عاملی 464/0، کمترین موانع توسعه فوتبال قهرمانی زنان در ایران را تشکیل داده‌اند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، عامل اماکن و تسهیلات ورزشی به عنوان مهم­ترین مانع مدیریتی توسعه فوتبال قهرمانی زنان در ایران شناسایی شد. از آنجایی که ورزش زنان در ابتدای مسیر توسعه خود قرار دارد، در شرایط فعلی نیاز به توسعه­ی اماکن و تجهیزات ورزشی می­باشد.